www.syguruji.com

              शेतकरी आणि देव एक शेतकरी रोज आपल्या शेतात कष्ट करत असे. एके दिवशी तो देवाकडे गेला आणि म्हणाला, "हे देव, मी खूप कष्ट करतो पण तरीही मला चांगली पिके मिळत नाहीत. कृपा करून मला एक दिवसाच्या साठी तुमची शक्ती द्या आणि मी बघतो की मी काय करू शकतो." देवाला शेतकऱ्याचे म्हणणे आवडले आणि त्याने शेतकऱ्याला एका दिवसासाठी त्याची शक्ती दिली. शेतकऱ्याने पावसाचा योग्य प्रमाणात उपयोग करून घेतला, सूर्यप्रकाशाची योग्य प्रमाणात सोय केली, वारा, पाऊस आणि सगळ्या नैसर्गिक गोष्टींची काळजी घेतली. पण काही महिन्यांनंतर, जेव्हा पीक तयार झाले, तेव्हा त्याला कळले की त्याच्या पिकांना फळ नाही. तो देवाकडे परत गेला आणि विचारले, "हे देव, माझे पीक का फळ नाही आले?" देव म्हणाले, "तू सगळं व्यवस्थित केलेस, पण तू वारा, पाऊस आणि वीज यांचा सामना करायला तयार नव्हतास. हे सगळे नैसर्गिक संकटे पिकांना अधिक ताकदवान बनवतात. त्यांना तग धरण्याची ताकद देतात. फक्त चांगल्या गोष्टींनीच नाही तर वाईट गोष्टींनीही आपल्याला शिकवले पाहिजे."

              शहाणा आणि मूर्ख कुत्रा एके गावात एक शहाणा कुत्रा आणि एक मूर्ख कुत्रा राहायचा. मूर्ख कुत्रा नेहमीच इतरांवर भुंकत असे आणि त्यांना त्रास देत असे. शहाणा कुत्रा नेहमी शांतपणे त्याला दुर्लक्ष करत असे. एकदा गावात एक मोठा माणूस आला. त्याच्या हातात मोठी लाठी होती. मूर्ख कुत्रा नेहमीप्रमाणे त्याच्यावर भुंकायला लागला. मोठ्या माणसाने लाठीनं त्याला मारलं आणि तो कुत्रा जखमी झाला. शहाण्या कुत्र्याने हे बघितलं आणि त्याने त्या माणसाला शांतपणे बघितलं, पण भुंकला नाही. मूर्ख कुत्रा शहाण्याला म्हणाला, "तू का भुंकला नाहीस?" शहाणा कुत्रा म्हणाला, "तू आपल्या रागात आणि मूर्खपणात भुंकला आणि मार खाल्लास. मी शांत राहिलो आणि सुरक्षित राहिलो.  तात्पर्य- नेहमीच विचारपूर्वक वागायला पाहिजे."

          अंध माणूस आणि दिवा एकदा एक अंध माणूस रात्रीच्या वेळी आपल्या हातात दिवा धरून रस्त्यावर चालत होता. एका माणसाने त्याला विचारले, "तू अंध आहेस, मग दिवा का धरलायस?" अंध माणूस हसून म्हणाला, "हा दिवा माझ्यासाठी नाही, तर तुझ्यासाठी आहे. मी अंध आहे, मला काही फरक पडत नाही, पण तु मला अंधारात बघू शकणार नाहीस. हा दिवा मला सुरक्षित ठेवण्यासाठी आहे." या कथेतून आपल्याला शिकायला मिळते की आपण आपल्या कृतींनी इतरांना मदत करू शकतो, आणि तेवढेच महत्त्वाचे आहे. ही  बोधकथा आपल्या जीवनातील अनेक गोष्टी शिकवतात. कठिन प्रसंगातून शिकण्याची तयारी, शहाणपणा आणि इतरांच्या दृष्टीकोनातून विचार करण्याची महत्त्वाची गोष्ट.

              मराठी बोधकथा : दोन बेडूक एका गावात दोन बेडूक राहत होते. एके दिवशी दोघेही भटकत असताना ते एका दुधाच्या घड्यात पडले. घडा खोल होता आणि दोघेही बेडूक वर येण्यासाठी धडपडत होते. पहिला बेडूक म्हणाला, "हे अशक्य आहे. आपण या घड्यातून कधीच बाहेर पडू शकणार नाही." त्याने शेवटी हार मानली आणि बुडून मेला.  दुसरा बेडूक मात्र म्हणाला, "माझं हरणं मंजूर नाही. मी शेवटपर्यंत लढेन." तो पाय मारत राहिला. काही वेळाने त्याला लक्षात आलं की त्याच्या पाय मारण्याने दूध दह्याचं रूप घेऊ लागलं आहे. त्याने अजून पाय मारले आणि त्या दह्यामुळे तो वर आला. अखेर तो बाहेर पडला आणि त्याचे प्राण वाचले.  शिकवण: आपण हार न मानता प्रयत्न करत राहिलं तर अशक्य गोष्टही शक्य होते. संकटांच्या वेळी धैर्य न गमावता प्रयत्नशील राहणं महत्त्वाचं असतं.